O HÓRREO
Daquil perdido Edén soio me queda,
na néboa da memoria, un hórreo.
Un mundo, ¡tan inorme!,
nas tépedas tardiñas do outono.
Alí o fogar, alí a oficiña,
alá o teatro i os cómicos.
Alí navigaciós e viaxes,
alá cantigas e contos.
Brincaba a ser un home sin sabere
que era moi triste aquil meu xogo.
Todo pasóu. A vida
foi polo tempo dando tombos.
De todo me esquecín. Soio me lembro
daquil Edén, na sombra daquil hórreo.
CELSO EMILIO FERREIRO
Longa noite de pedra
(1962)
[Un poema cada dia]
.
